Mélenchon castanhisat !

Lo Prèmi Bèl de la Castanha lo pòdia pas mancar ! D’esperel se califica de « digne contunhador del progrès constituit per l’ordonança de Villers-Cotterêts que permetiguèt a cadun de se defendre, de testimoniar, d’atacar en justícia e d’èstre comprès pels autres » (intervencion al Senat lo 13 de mai 2008). Un crane republican, doncas, e que l’a plan meritada sa castanha :

Un bricon estranha aquela castanha... E òc ! Es una castanha especiala.

Solide que faire senator (un mestièr que jamai la democracia se’n pòdria pas passar), jacobin demest la jacobinalha, aquò’s plan mas bastava pas. Calia quicòm mai e aquel quicòm l’avem trobat sul sèu blòg, lo quicomet que nos assabenta sus qual es lo Mélenchon prigond. Non pas son qu’un politicaire comolaire coma n’i a de ferradats, mas una vertadièra victima expiatòria, un crist republican :

« Exprimiguèri un vejaire engagtjat [NDLR : al moment de son intervencion al Senat lo 13 de mai], l’argumentèri ambe lo mai de suènh qu’o pòdia. Los fanatics me tornèron la tièra d’acusacions que son acostumats de me mandar dins aquel tipe d’escasença, ambe l’acostumada mesa en circulacion d'interpretacions abusivas dels mèus prepauses. «Los que son en quèsta d’identitat e d’unitat etnica an mestièr d’enemics» çò acerta Samuel Huntington lo teorician del «Tust de las civilisacions» per descriure l’estrategia dels grops etnicistas, en recuperar aquel adagi primari : «A mens d’asirar çò qu’òm es pas, se pòt pas aimar çò qu’òm es.» »

Lo mond qu'espaurugan lo nòstre senator son los aparaires de la lenga bretona. Quins terroristas ! Baste lor assimilacion a de grops etnicistas, els que fasian pas que protestar contra l’amalgama breton-nazi facha per Monsur Mélenchon. Çò que fa prusir l’aurelha es la referencia a Huntington. Huntington, lo pensaire WASP qu’exprimiguèt son ànsia facia a una America de mens en mens blanca, protestanta, anglofòna (Who are We ? The challenge to America’s national identity).

La referencia es pas fòrça clara...  Benlèu que Melanchon se’n voldria desmarcar, mas aquò sòna puslèu coma una avoacion. D’un costat son los fanatics qu’asiran França e de l’autre sem los patriotas que podrem pas jamai cabuçar dins lo fanatisme puèi qu’avem rason (NB : lo fanatisme es quand òm a tòrt). L’afirmacion publica d’una diferença es venguda una agression contra la nacion francèsa, que reverta un complot. Los bretons (negres, omos…) : calatz-vos ! A l’ostal ! Alara, WASP e elèits francimands, meteis combat ?

Pas besonh de polemicar mai, un Mélenchon aquò cambia pas jamai d’opinion. Me fa pensar al toriste que se passeja sul planastèl de Larzac (galejada tirada del blòg de Focran, mercés a el !) :

Un tipe sul planastèl del Larzac se sarrava d'una lavanha per beure un còp. Alara, un pastre del país que passava per aquí li diguèt : «Òu, malerós ! embuga pas aquela aiga que las fedas an cagada dedins».

L'autre se virèt e i respondèt en francimand ponchut : «Eh je comprends rien à ton patois de paysan ?!»

Lo brave roergat i tornèt : «Je disais simplement : buvez doucement car l'eau est fraîche.»

Comments

[Laurenç]

Nos resta pus que de faire calfar la castanha !

[Godilhaire]

segur !
Ara, li fauta pus que de s'associar amb Myard, Balladur, Chevènement, lo triste Allegre, los comunistas del nòrd, mantunes francmaçons nacional-egemonistas.... Ne fauta segurament per s'associar a la purificacion nacional-expansionista; la novèla inquisicion politica francesa aurà trapat sos òmes.