Cocut ! Cocut !
D’arguments per faire crebar la nòstra lenga, los centralistas ne’n mancan pas : l’occitan es socialament inutil, es economicament esteril, es politicament dangierós, es culturalament perimit. Pasmens, dins una democracia (o que se vòl aital), te pòdes pas lascar de tròp dins lo cinisme, si que non sias près per un racista e aquò fa pega. Levat se sias insospechable, coma… Un occitanista !
Claudi Sicre (lo fabulós) o faguèt, se lasquèt dins la revista Midi-Pyrénées (de veire sul blòg del POC tolosan). La declaracion es de legir per doas rasons : es una mena de sintesis de plaidejat pro-jacobin e es un testimòni de l’evolucion naturala de la pensada castanhista.
Donc lo Sicre cabussèt dins lo darwinisme lingüistic. Sostenir publicament una lenga qu’es a morir seria empachar la natura de faire lo sèu trabalh (Solide, aquò va plan per las lengas regionalas mas s’aplica pas brica al francès, que necessita el una accion publica sostenguda). Aicí nos fa lo colhon en nos faire creire qu’a pas cap d’opinion aquí dessus : es la natura, de que voletz... Al nòstre sègle ça que la o sabèm que i a pus gaire de disparicion d'espècia que sia naturala. Auria puslèu agut de dire : es lo mercat. I sem ! Lo Sicre seria un « apolitica de dreita », quicòm plan de mòda a l’ora d’ara. Tanplan l’apolitisme es estat sovent un tapa-sèxe per las idèias reaccionàrias. E se lo castanhisme es plan un apolitisme cultural, fin finala l’evolucion de Sicre es pro logica.
Aquò dich, la comparason de las lengas ambe l'animalum val son pes de ceses e aquò me remembrèt un passatge de La Quimèra de Joan Bodon, que ne vos balhi un extrach (quand as un cap-d’òbra a posita…) :
« Defòra lo cocut cantava : « Cocut ! Cocut ! »
E fraire Ghilhèm saquejava son plumalh de ràbia. Ne menaçava l’aucèl que se vesiá pas ça que la : « Cocut … Cocut… Pòdes cantar. Sabes pas çò que cantas ! »
Just aquí, Monsenhor de Guiscard dintra dins la bibliotèca. Fraire Guilhèm li brandís lo plumalh davant lo nas. E crida pus fòrt :
« Cocut defòra… Cocut dedins… Lo cocut d’un, lo cocut de l’autre… »
Monsenhor de Guiscard bronquèt pas. Demandèt pausadament :
« Qual es lo cocut ? Tu o ieu ? »
Fraire Guilhèm getèt lo plumalh sus la taula bèla. Capegèt un moment, puèi i anet de sa tirada :
« La cocuda maire va pondre un uòu, solament un uòu, dins lo nis d’un autre aucèl. L’aucèla del nis coa sens se trachar de res. Totes los uòus espelisson. Mas lo cocudòt es lo pus fòrt.Tanlèu que se pòt bolegar saca defòra los autres aucelons que tomban del nis e s’avalisson. Lo cocudòt bada lo bèc e piula la talent.
L’aucèla del nis e son paure diable d’aucèl s’escanan de volar per cercar la vida d’aquel aganit que bada, que bada sens fin, que piula totjorn. E se fa fòrt e gròs. Monta las agulhas. Se vestís. Aquí fòranisa sens se revirar.
L’aucèl e l’aucèla lo vòlon sègre per l’amistosar. Mas el lor escapa. Se joca sus un arbre e quand se tornan sarrar d’el lor crida : Cocut ! Cocut ! Qual es lo cocut alara : l’enganhaire o l’enganat ? Lo que s’avida del autres o qual l’avida ? Nosautres o vos, Monsenhor ? »
Benlèu ça que la qu’aquel bales de cocut franchimandejaire aurà pas lo darrièr mot, que coma nos entressenha la cansoneta (un pauc modificada…) :
Lo cocut es mòrt
Mòrt en Anglaterra
Li an tampat lo bèc
Amb un pauc de tèrra
Per çò qu’es del fotral de Naut-Bernat… Tant de leialtat devers la Republica ! Finirà plan per l’aver sa medalha. Se fa lega a qualqu’un, poiriam lançar una peticion nacionala : « una medalha per Claudi Sicre ».
/https%3A%2F%2Fstorage.canalblog.com%2F47%2F83%2F491703%2F67582422_o.jpg)
/https%3A%2F%2Fstorage.canalblog.com%2F46%2F23%2F491703%2F66652625_o.png)
/https%3A%2F%2Fassets.over-blog.com%2Ft%2Fcedistic%2Fcamera.png)
/https%3A%2F%2Fstorage.canalblog.com%2F55%2F52%2F491703%2F65768123_o.png)
/https%3A%2F%2Fprofilepics.canalblog.com%2Fprofilepics%2F4%2F2%2F421992.jpg)