Psicologia del lop

Lo desbat sus las lengas regionalas l’avetz seguit ? Non ? Vos preveni, la mangisca es un bricon amarga. S’avetz gost, podetz anar veire aici, aici, aici o encara aici.

Anem ! pas besonh de perdre de temps. Los servents de la lenga unenca usan lèumens dels meteis arguments :
- Las revendicacions dels aparaires de las lengas minoritaras son sens cap de rason. Los occitans, bretons, bascos, etc, podon plan parlar lor lenga a l’ostal. Tot va plan. Aquelas lengas moriguèsson, lo monde contunharà de virar. De tot biais, an pas cap de rotle de jugar, que son de subrevivenças.
- Aquestes revendicacions son fòrça perilhosas çaquela : passadisma, etnicisma, comunautarisma... Aquestes occitanistas vòlon cambiar nòstre polit païs en una mena de Iogòslavia. Ajuda ! Vaqui lo calendron del cotel entre las dents !

Per resumir : lo besonh qu’avèm d’ausir e de parlar la nòstra lenga, non solament dins l’espaci privat mas tamben dins la ciutat, es a l’encòp negat e solhat.

Son pas d’arguments ? De segur ! Son pas que lo constat que lo francès es mai fòrt, e aquò balha tots los drechs. Que fa la rason ? Çò important es de causir una victima pro febla.

Un còp era, Monsur de la Fontaine contèt una mena de lop que d’unes sonèron mai tard « pervèrs narcissica ». Vos balhi la morala de la version lemosina de la fabla, per Monsur Foucault :

Quéü counté néy pas fa pèr rîre
Eycoutas bien cé qu’au vàü dîré
Un rich-ey toujour lou pû fort
Un paubre, coutré sé, ey ségur d’ovey tort
Vàaurias béü crédas véngénço
Qu’éy toujour éntàü pèr tou
Lo fébless-é l’indigénço
Fan pécha d’ovey rosou

Gara, çò que guida lo pervèrs es la paur dels autres. E de que pòt mai espaurugar un lop, si que non un autre lop ? Mai gròs, mai fòrt… Un lop anglo-saxon ?